αρχείο
“7 καθρέφτε έχω σπίτι μου τους έχω σπάσει
όλους”, μιξτέϊπ #10:
“καλώντας κάποια μαύρα κύματα
a.k.a στην αίθουσα των
αμέτρητων δακρύων”
απο
το ημερολόγιο καταστρώσεων του αρχείου
"7κ.ε.σ.τ.ε.σ.ο". ανεπίσημη αρχειοθέτρια:
μανταμ τσβετα
“ήμερα
92.28,
παρότι
φοβόμουν με τόσα λίγα που γνώριζα για
την σπάνια ιδωμένη, και ποτέ απο εμένα,
αίθουσα με τη μαύρη θάλασσα, ένα απο τα
μετακινούμενα δωμάτια του 7κ.ε.σ.τ.ε.σ.ο
(τα λεγόμενα και απόκρυφα), αποφάσισα
πως μια φόρα στα χίλια χρόνια παρουσιάζεται
μια τέτοια ευκαιρία. διάβασα την μικρή
ταμπελίτσα πάνω σ' αυτή τη περίεργη
πόρτα, τόσο ξεχωριστή απο τις υπόλοιπες,
“αίθουσα των αμέτρητων δακρύων”, ήξερα
το επίσημο όνομα της αίθουσας με τη
μαύρη θάλλασα απο μια σημείωση. μία πριν
απο 'μένα την έγραψε στο κεφάλαιο
“μετακινούμενες αίθουσες” στο εγχειρίδιο
“Μάθετε το “κτήριο” του αρχείου
7κ.ε.σ.τ.ε.σ.ο”. έπρεπε να ανοίξω την
πόρτα. άλλωστε στο διάδρομο είναι φριχτά
μεταβατικά. η πόρτα έκλεισε πίσω μου
και τίποτα...σκοτάδι...βημάτισα μπροστά
με φόβο και τότε άναψε ένα φως, ένα μαύρο
αιωρούμενο φεγγάρι.
Πάνε
μέρες ίσως και εβδομάδες, ας πω πάνε
τέρμινα, απο τότε, σ' εκείνη την απέραντη
αίθουσα, εκεί που η είσοδος δεν ήταν και
έξοδος, που τοίχοι και ταβάνι πουθενά
και απο άκρη σ' άκρη μια φρικιαστικά
ακίνητη μαύρη θάλασσα και μια μικρή
ακτή απο γυάλινα βότσαλα. Θυμάμαι να
περπατάω μέρες η λεπτά, να τραγουδάω να
περάσει η ώρα, να χάνομαι στις
αυτοεκπληρούμενες προφητείες μου και
να διψάω.
“έλα
να σταμάτα τη γκρίνια”...ένα μικρό λευκό
φως λαμπύρισε απο μακρία, δεν θα με βγάλω
τρελή, το είδα! έτρεξα προς εκεί, ο θόρυβος
απο τα γυάλινα βότσαλα και αυτός που
έκαναν καθώς κυλούσαν στη θάλασσα απο
δάκρυα, με διέλυσε, με έκανε κομμάτια,
η ψυχή μου άκουγε ουρλιαχτά απελπισίας.
έφτασα,
μου φάνηκε αιώνας. το ΄ξέρα! η κλασσική
κονσόλα που υπάρχει σε κάθε αίθουσα. τη
καλή μου με κάλεσε! Την έβαλα μπροστά.
μια αργή λούπα...επιτέλους μουσική!
ένα
περίεργο κουμπί, που δεν υπάρχει σε όλες
τις κονσόλες των αιθουσών του
7κ.ε.σ.τ.ε.σ.ο, οφείλει να πατηθεί. να
σπάσει οπωσδήποτε και ανυπέρβλητα η
ρουτίνα. και η μαύρη θάλασσα απο αμέτρητα
δάκρυα κυμάτισε και το φεγγάρι έγινε
μια σφαίρα φωτορυθμικά και μια αναδυόμενη
πίστα περίμενε υπομονετικά να τη χορέψουν
πριν ακόμα γεννηθεί. και 'γώ στα 120bpm
βρήκα την έξοδο...άλλα όχι
ακόμα...
με
αγάπη,
μανταμ
τσβετα: πάντοτε προσωρινή αρχειοθέτρια”
το
δέκατο κατά σειρά μίξτεϊπ του αρχείου
“7 καθρέφτε έχω σπίτι μου τους έχω
σπάσει όλους” είναι άλλη μια
ωδή στη νταρκίλα, ηλεκτρόνταρκγουεϊβ
καταστασούλες με γερές δόσεις κολντίλας
και ήχων που ισορροπούν μεταξύ μίνιμαλ
σύνθ και σχεδόν άμπιεντ μελωδίων.
αφιερωμένο σε όσες δεν πρόλαβαν, στα
μικρά διαμερίσματα που κάποια μόνα τους
χορεύουν, στη μικρή ελπίδα που λιποψυχά,
στην παντοτινή καύλα του να ξεσπάς και
να τα σπάς, και σε εμένα που αντέχω ακόμα
να υπάρχω.
καλή
ακρόαση
μανταμ
τσβετα
με
σειρά ακρόασης:
smittness
fodd
dod
kirlian
camera
sophye
solveig
matthildur
NNHMN
glaring
none
crossover
(makina girgir remix)
milliken
chamber
public
memory
leere
kaelen
mikla
marta
raya
monowelt
second
planet
any
leave
linea
aspera
balvanera
glowing
void
en
suite cabinet
hjordis-britt
astrom
hante
crossover
(hante remix)
vore
aurora
box
and the twins
solveig
matthildur
εξώφυλλο:
μανιπλιουλάρισμα εικονογράφησηε απο
toko tanji